W końcu XIX wieku w transporcie lądowym korzystano z trzech podstawowych typów środków komunikacji: konnego transportu drogowego, żeglugi śródlądowej i kolei. Najdawniejszym środkiem komunikacji był kołowy transport drogowy. Na terenach górskich i podgórskich, z uwagi na bardzo słabą nawierzchnię dróg, liczne stromizny oraz wrażliwość na warunki atmosferyczne ten typ środka transportu nie zaspokajał w pełni lokalnych potrzeb. Drugi z wymienionych systemów transportowych – żegluga śródlądowa, nie miał w ogóle zastosowania w górach. Pod koniec XIX w. rozwijający się transport kolejowy zdobywał coraz większe znaczenie w całości dokonywanych przewozów.
Jednak normalnotorowe linie kolejowe nie zawsze były w stanie bądź nie chciały obsługiwać ruchu lokalnego. U schyłku XIX wieku pojawiły się w masowym użytkowaniu koleje wąskotorowe. Rozpowszechniły się one dzięki wynalazkowi francuskiego konstruktora P. Decauville, który na Światowej Wystawie Techniki w Paryżu w 1887 r. przedstawił przenośną kolej o szerokości toru 600 mm. To rozwiązanie techniczne wzbudziło zainteresowanie francuskich i niemieckich władz wojskowych. Wzorując się na rozwiązaniach wojskowych, przedsiębiorcy prywatni i władze samorządowe rozpoczęły budowę linii wąskotorowych.
Transport wąskotorowy posiadał cechy szczególnie przydatne w przewozach lokalnych. Był on w znacznym stopniu niezależny od warunków pogodowych, jednorazowo zabierał o wiele większą masę towarową niż transport drogowy. Budowane w tym czasie sieci lokalnych linii wąskotorowych charakteryzowały się prostotą konstrukcji, a co za tym idzie, niższymi kosztami budowy. Ówczesne linie wąskotorowe budowano ograniczając prace ziemne, stosując ostre łuki i duże pochylenia. Często układano tory bezpośrednio na poboczu dróg. Stosowano wówczas lekkie szyny ułożone na drewnianych lub metalowych podkładach. Tabor stanowiły niewielkie, lekkie parowozy i wagony.